Linda Germs

Toen ik op mijn 30e na een verbroken relatie weer alleen in Amsterdam woonde, was ik bijzonder gelukkig. Een fantastische baan, prachtig appartement, mooie auto, leuke vrienden. Ik had het goed voor elkaar en was vastbesloten nooit meer verliefd te worden. Ik werd het natuurlijk toch…

Verliefd

Op het eerste gezicht en totaal verloren. Zo verliefd als ik nog nooit was geweest. En dat op een man uit Apeldoorn! Het leek een sprookje: het verliefde gevoel werd al snel houden van. We trouwden en kochten een vrijstaand huis, met genoeg kamers voor de kinderen die we zo graag wilden. En toen bleek dat je met hard werken en geduld toch niet al je wensen kunt vervullen. De zo gewenste zwangerschap bleef uit. Maand na maand en jaar na jaar. En met het uitblijven van die zwangerschap werd de kinderwens groter en groter. Het sprookje werd langzaam een nachtmerrie van ziekenhuisbezoek, pijnlijke ingrepen, teleurstelling, verdriet en een miskraam.

Ouders

Totdat in oktober 2004, tegen alle verwachting in, het zo hevig verlangde streepje verscheen op de zwangerschapstest. Negen maanden later was ik opnieuw verliefd op het eerste gezicht. Ik had onze zoon op mijn buik en hield ter plekke onnoemelijk veel van hem. Het drong daarom pas langzaam tot me door dat Frits, mijn man, met gespannen stem zei: “Lin, kijk eens naar zijn oogjes…”
Ik keek en zei direct: “Hij heeft Downsyndroom he?!” Gevolgd door: “Vind jij het erg?” Frits dacht even na: “Ik moet wel even aan het idee wennen….”
Op dat moment deed Lukas zijn prachtige amandelvormige ogen open en keek ons intens aan. En wij werden beiden verliefd op wat we in die ogen zagen. Vanaf dat ogenblik waren wij de ouders van een kind met Downsyndroom. Dat is soms best moeilijk, maar vaker ook niet. Het heeft ons veel gebracht. Wij genieten van de manier waarop hij in het leven staat. En misschien nog wel meer van de manier waarop hij ons in het leven laat staan.

Onwetendheid...

Ik werd daarna nog 2x verliefd. Opnieuw op zoons, maar ditmaal zonder Downsyndroom. Wij vormen met ons 5en een bijzonder gelukkig gezin. Bijzonder in de zin van “heel erg”. Hoewel veel mensen ons bijzonder vinden in de zin van “anders-dan-anders”. Soms positief bedoeld, maar vaak ook niet. Want er is nog veel onwetendheid over het fenomeen Downsyndroom. Ik hoor mezelf te vaak in de supermarkt uitleggen dat “hij” gewoon thuis woont, dat hij kan skiën en surflessen volgt, dat hij houdt van voetbal en freerunnen en dat hij vrienden en zelfs een vriendinnetje heeft. Ook medici waarschuwden ons dat we veel problemen zouden krijgen. Dat we naïef zijn dat we zo gelukkig zijn met Lukas. Maar welke ouder kan de toekomst voorspellen? Wie krijgt bij de geboorte van zijn kind de garantie dat er geen problemen komen….

Downsyndroom

Wij ervaren dagelijks dat Downsyndroom ook positieve kanten heeft. Dat het ons als mens, als ouders, als gezin iets brengt. Iets dat moeilijk onder woorden te brengen, maar van onschatbare waarde is. Iets waar volgens ons de hele maatschappij iets van zou kunnen leren, mits men ervoor open kan staan.
Een aantal jaar geleden besloot ik hier iets mee te doen. Als moeder en ervaringsdeskundige wilde ik mijn verhaal niet alleen in de supermarkt kwijt, maar breed in de maatschappij zetten. Te beginnen bij het begin: verloskundigen en gynaecologen. Zij ontvingen het boek “de Upside van Down”, waarvoor ik de teksten schreef. Uit dit initiatief werd de stichting geboren. Met als doel meer begrip te kweken in de maatschappij voor mensen met Downsydroom. Zodat mensen als onze Lukas mee mogen (blijven) doen en ons misschien wel iets mogen leren.
De positieve reacties en verhalen van mensen die ons in grote getalen weten te vinden, hebben ons aangemoedigd ermee door te gaan. Inmiddels is er sprake van een goedgeorganiseerde en professionele stichting die al veel mensen heeft kunnen helpen en regelmatig met projecten de media weet te bereiken.

En dat brengt mij bij het heden. Inmiddels flink wat ouder, met een huis zonder design, maar des te meer rommel en met een tandem in plaats van de auto van de zaak. Maar nog steeds intens gelukkig met mijn man uit Apeldoorn en onze drie zoons, die inmiddels beginnen te puberen en waarvan er een Down heeft.  Ik ben fulltime (voetbal)moeder, parttime communicatiemanager en last but not least voorzitter van de Upside van Down en lid van de Raad van Advies van Senszo dagbesteding. Langzaam maar zeker zien we dat mensen met Downsyndroom steeds meer mee mogen doen en vaker positief in de aandacht komen. Iets waar we heel trots op zijn!

Deze web­si­te gebruikt coo­kies om infor­ma­tie op uw com­pu­ter op te slaan. Som­mi­gen zijn essen­ti­eel om de web­si­te goed te laten func­ti­o­ne­ren. Ande­ren geven ons inzicht in hoe de web­si­te gebruikt wordt en hel­pen ons om de gebrui­ker­s­er­va­ring te opti­ma­li­se­ren. Wij ano­ni­mi­se­ren de IP adres­sen in Goog­le Ana­ly­tics. Met het bezoe­ken van onze web­si­te stemt u in met onze Privacy Statement.